เมื่อเวลาที่คิดถึงบ้าน ดิฉันก็จะระลึกได้ถึงบทกลอนของคุณสินี เต็มสงสัย นักกลอนผู้มีชื่อเสียงสมัยที่ดิฉันยังเป็นนักเรียนชั้น ม.ปลาย เธอเขียนกลอนบทนั้น ทำให้พวกนักเรียนประจำที่อ่านพากันอึ้ง และบางคนถึงกับน้ำตาซึม เธอเขียนกลอนคิดถึงบ้านไว้อย่างลึกซึ้งมากๆ ขออนุญาตลอกบทกลอนของคุณสินี เต็มสงสัย ด้วยความยกย่องนับถือ
อยากจะเขียนจดหมายไปหาพ่อ รำพันพ้อไปตามความในจิต
เล่าศรัทธาฝันใฝ่ในชีวิต พ่อคงคิดแนะทางอย่างถูกควร
อยากจะฝากใจซึ้งไปถึงแม่ ยามอ่อนแอหนาวขวัญจิตปั่นป่วน
จะซบลงบนตักแม่พักครวญ มือนุ่มนวลแม่คงรับซับน้ำตา
อยากทบทวนวันเก่าเราพี่น้อง วิ่งเที่ยวท่องเบิกบานกลางลานหญ้า
พอตะวันจวนลับพ่อกลับมา วิ่งถลาออกไปรับจับจูงมือ
อยากจำบ้านสีหม่นบนเนินนั้น เฟื่องฟ้าพันพวงครามงามสมชื่อ
มะม่วงมันดกจนคนเขาลือ ราตรีหรือก็หอมชื่นในคืนบาน
ถึงทุกข์ตรมถมหนักสักเพียงไหน คงชื่นใจถ้าได้นับวันกลับบ้าน
โอ้ความอยากบากจิตพิษร้าวราน จะซมซานไปหาใครเมื่อไม่มี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น